Сенка

Едвај ја чекам зошто
блесокот од високо ме прави среќна,
тогаш ја барам идеалната точка на земјата
и те достигнувам.

Си мислев дека така

ќе бидам поблизу до тебе

и ќе уживам шепнувајќи ти нешто

без да стојам на прсти.

Но тоа нема да бидам јас, 

та таа се издолжила имајќи го мојот лик

зошто мисли дека полесно ќе постигне нешто.

Решив да не ја гледам,

да не ја помислам.

Не ја сакам веќе!

Знам дека ти ќе ме видиш и без неа

и ќе ме чуеш што ти кажувам молчејќи,

а моето пресигнување ќе е како она

на љубовните разгледници,

за да можам да те бакнам.

Сега посакувам 

да го дочекаме нејзиното заминување,
а сепак да сме заедно од
светнувањето до гаснењето
на блесокот од високо.

Тој блесок нуди нов лик
кој беше само привидна среќа!