Почеток

Насмевка надојде

по погледот зад рамо

како ‘рскавична риба по месо.

Се поздравив со рака,

со копнеж,

небаре душата ти ја давам.

Можеби се знаевме,

само долго

не сме се виделе.

Под бистро небо,

чистина

впиваа нашите тела

додека се кротевме на Сонцето,

запознавајќи се.

Зашеметени мисли

и радосни очи.

Мислиш,

сме го испиле цело небо.

Ја сакаш ли “Малиот принц”?

Те молам...припитоми ме!

(Не)волја

Овој пат
од листот не направив плико,
а бродот го пуштив
сам да си го најде патот.

Овој пат,
не напишав ништо нежно,
ги изгубив убавите зборови
во тој куп од чкртаници.

Меѓустаница

Ќе дојде!

Го чувствував по трепките на грбот

што ми лазеа како колона од мравки

во потрага по храна.

Дојде!

На станица
како воз без возен ред
кој не е запишан на ниедна мапа.

Можеби ќе остане-

Како птица која не заминува на југ.

Можеби ќе замине-

како пламен од чкорче кое догорува...

Верувај ми

Вистината Е знак на пријателство
како Рака што подаваш некому,
Убеден дека ќе ја фатиш и ти неговата.
Вербата во другиот е рефлексија на твојата верба,
А секоја позитивна постапка може само
да ја Јакне уште повеќе.

Мислите се она што сме ние, а
Изѕиданата ограда околу нас ги покажува нашите стравови
од нештата што сме ги искусиле... и тоа е во ред и човечки,
но те молам,
кај оградата направи врата
и дозволи ми да имам клуч од неа!

Секогаш имаш пријател

Се качуваш или слегуваш
Еден ден,
Каде и да води твојот пат, ќе посакаш
Од некаде рака да ја фати твојата и
Глас пријателски да чуеш.
Ако во тебе се случува нешто,
Шепни, јас ќе бидам таму.

Извежбај ги
Мислите да ме повикаат.
Ако сакаш да имаш некого, само
Шепни, јас ќе бидам таму.

Пробај,
Рашири ги рацете и во
Истиот миг ќе бидам во твојата прегратка,
Јас, истата до сега, без
Алиште на себе, отскриена, низ
Трепет ќе ти покажам
Еден свет, каде
Лебдат нашите искрени мисли.

Најубавата љубовна песна

*Се извинувам,
но поради сеуште неизмислените најубави зборови,
не сум во можност да ви ја доловам поемата.

 Благодарам на вниманието!

Одново родени

Знам зошто не треба да ти верувам,

ти си сега онаму каде што јас бев,

но не со тебе,

не и со твоите.

Се свиткував како фетус,

од болка

која ја вбризга во моите вени.

Сега конечно научив да заминам

за да бидам на сигурно.

Ме научија да заминам,

за да бидам на сигурно.

Да се разбудам,

од се што до сега сонив.

Замок од перници

изградив со пријатели

со душа на деца.

Еден ден и ти ќе се разбудиш

и ќе се свиткаш,

барем  на момент,

исто како фетус,

за се што пропушти.

На две минути до пет

Гравитацијата се слева
од око в око
додека лежам бочно.

Мириса на пролет со малку дожд.
Многу дрвја расцветуваат,
некои луѓе овенуваат.
Добредојде на зеленилото!

Штурчето го нема денес
на две минути до пет,
наместо,
се слушна птичји глас.

Доволно е за ајде!
Растргај ја покривката и протегни се,
скоро и да осветли -
не очекува убав ден!

Оттргнување

Барам причина да не ти се јавам,

да почувстувам

дека ти недостигам.

Ја спрострив душата,

го извадив телото

дождот да ми го измие

пред повторно 

да скрцкам со забите

и да ми се рашират ноздрите од бес.

Капките ,

да лизгаат по мене 

со наслагите од болка...

да заминат, 

исто како ти.

Драги

Посветена на 




Зуљамоски




Расте и по некое цвеќенце во зима
и среќата полека пушта коренчиња.
Сеќавања!

Родители на моите родители,
духовно воскресение,
мои родители.

Оставаат насекаде по малку трага
за да остане
голем белег за нивното постоење.

Поминуваме заедно,
по некое мезе,
по некој стих со вино
и убави спомени
од погледот на планина низ прозор.

Родители на моите родители,
што ги сакам како мои.

Со венчиња од лаванда на нашите глави
шетаме низ космосот.

Драги,
наши,
мили.
Ве гушкам!

Лизгав под

Извини
што не можам да ти ги подарам
најубавите стихови на светот.
Се што нудам,
е само малку лудило,
многу разбирање
и грстови од бакнежи и прегратки.
Ништо посебно...

Извини
што можеби задоцнив
со мојата љубов,
погледот,
допирот на нашите раце,
насмевките.

Извини
што ќе забележам,
ама,
твојата кошула би ми стоела
перфектно голема на утро,
можеби,
да беше порано.

Извини!
Не ме прашувај зошто,
не сум сигурна...
мислам дека повеќе
си се извинувам себеси!

Влетав од старите кафулиња
со некои,
поинакви замисли од денес
и сега се појавив
сакајќи ја твојата насмевка
постојано.

Петнаесетина поклопувања

Цагер е за оние
поневажните.

Стрелките постојано вртат
и се поклопуваат.
По шеесет минути од часот
ми одземаш
и пак отпочеток,
пак,
нови шеесет.

Неуспешно ги кратам,
а тие ко за инат
нараснуваат.

Се надевам,
нема да трае многу
или ќе биде
најдолго.

Појава

Се запознававме,
а околу масата,
почнаа да бледнеат сите
останати.

Го видов твоето дишење
додека се бараш
во мојот сокриен свет.
Во таа
најчувствителна мрежа
каде ги собирам сите зборови.

Сега јас дишам така,
додека се присеќам.

Залутан

Кога знаеш дека ни случајно 

нема

да се појави  на другата страна

на ходникот.

Кога знаеш дека 

и да тропниш на вратата

нема

да ти отвори познат лик.

Кога знаеш дека

нема

кој да ти го чува столчето

зошто и другите се слободни.

Кога знаеш,

сакаш да заборавиш!

Исцедени луѓе

Барам инспирација движејќи
по улица,
непознати лица
доаѓаат,
заминуваат.

Со згрчени души
одат некаде.

Се плашам,
дали и јас некому изгледам
така?