Се сретнавме кај иста карпа
што стоеше на патот од двајцата.
Ја набљудувавме од сите страни
од надвор, од внатре,
а секој на свој начин.
Не се сеќавам дека споревме,
но очигледно беше дека
таа е влез кон магија за двајцата.
Беше тоа тајно училиште за животот.
И нешто некаде тргна наопаку.
Се собра цел рој,
побројни беа оние кои не знаеја
што се случува,
се однесуваа како да се на панаѓур.
Со изгубен осет за мирис и гурелки на очите
ја душкаа нејзината внатрешност,
гледаа па ракоплескаа.
Божем, компетентни да ја возвишуваат.
Немаа поим што прават, зошто...
Не ја сфаќаа ширината на тој затворен простор
во кој престојуваа.
Не му даваа значење ни на тоа парче црвена завеса.
Гледајќи околу мене впивав се и сите.
Од секогаш им се гадев на израстоците,
а сега гледам тие веќе успеале,
дел се и од ентериерот таму...
Не се плашам да им пркосам.
Та таа божица е вредна за бранење,
дарува со мудрост ако знаеш како да ја следиш.
Најнакрај, нејзината мудрост ме доведе до овде.
Таа ме доведе и до тебе.
