Дојдоа како под присила,
ко да мора,
ете така колку да се пивне нешто.
И сите твои, а непознати,
туѓи, оттуѓени.
Разгоараа нешто,
можеби кажуваа шеги.
Не ги слушав,
беа далечни
и за мене неразбирливи.
Wednesday, July 18, 2012
Friday, July 13, 2012
Дождот
Никој не ќе забележи
како го доживуваш,
дали тагуваш
или плачеш од среќа.
А секогаш ти олеснува,
те ослободува!
И така пред Ромео и Јулија
тој се истури силно,
еднаш од љубов
и еднаш од жал,
за тоа што ќе следи:
Она што си го добил
за подарокот-внимание
што си го дал.
како го доживуваш,
дали тагуваш
или плачеш од среќа.
А секогаш ти олеснува,
те ослободува!
И така пред Ромео и Јулија
тој се истури силно,
еднаш од љубов
и еднаш од жал,
за тоа што ќе следи:
Она што си го добил
за подарокот-внимание
што си го дал.
Saturday, July 7, 2012
Парче вечност
Ѕидот на кој
седеа
се извишуваше над
нејзината моќ
да допре до
површината.
Нишјќи ги така
нозете
мислиш во пресрет
на ветрот,
забележа дека
месечината се огледува
во неговиот лик.
Тоа не беше ѕид
крај кој застануваа
луѓето
и се восхитуваа.
Немаше ниту
позната историја,
но таа вечер
имаше своја улога
во нивнаа
претстава.
Гледајќи во
месечевиот отсјај
таа забележа дека
прамен од неговата коса
и пркосеше на
секојдневноста.
Тој пак ја
следеше со нежно протегната насмевка
и сјај во тие
закосени очи додека зборуваа.
На паузите од зборовите
го вознемируваа дишењето,
чиниш создаваа
нова мелодија на страста.
Беше пријатно
утро.
Таа се разбуди со
парче ѕид
во дланката.
во дланката.
Subscribe to:
Posts (Atom)