Парче вечност

Ѕидот на кој седеа

се извишуваше над нејзината моќ

да допре до површината.

Нишјќи ги така нозете

мислиш во пресрет на ветрот,

забележа дека месечината се огледува

во неговиот лик.

Тоа не беше ѕид

крај кој застануваа луѓето

и се восхитуваа.

Немаше ниту позната историја,

но таа вечер имаше своја улога

во нивнаа претстава.

Гледајќи во месечевиот отсјај

таа забележа дека прамен од неговата коса

и пркосеше на секојдневноста.

Тој пак ја следеше со нежно протегната насмевка

и сјај во тие закосени очи додека зборуваа.

На паузите од зборовите 

го вознемируваа дишењето,

чиниш создаваа нова мелодија на страста.

Беше пријатно утро.

Таа се разбуди со парче ѕид
во дланката.