Си било еднаш

На малото човече,

уште несвесно за своето постоење,

родителите
куклен театар му правеле.

И играчките кашлаат.

Така почнала претставата,

така се родиле ликовите,

ете така еднаш

одамна,

се роди огромна љубов.

Граделе замок заедно,

виножито од креди на ѕидно катче,

полигон низ соба

и траги од нечие возење по паркет.

Да,

ова е тоа исто време

што пред неколку години беше.

Си купив елка,

ја превртев

и закачив на ѕидот.

Чекав барем ламбичите да осветлат.

Барав невозможно,

насмевка

на тажен лик.

Најдов пат,

кој ме одесе кон иста вода.

На брод,

капетан со неуморен дух

пренесуваше патници кон созревање.

Ми подаде рака

и јас на своја кожа

да ја почувствувам морската треска.

Доволно долго за среќа,

прекратко за една вистинска љубов.

Мојата карта не е во тој правец...

посакувам да беше.