Уште еден ден

Ѕиркам со едното око

во твојот отворен свет.

Kако да влезам кога нема врати?

Таму сум!

Го следам движењето на твојата рака

и моливот кој го лизгаш

низ непрекината орбита.

Космичноста во мене
ги спознава

сите нијанси на бои

кои постојат.

Пишуваме, читаме.

За каква слобода копнеат

ѕидовите

на кои се испишани графити?

Со сила удираме по тепихот

да се ослободи од нечистотија,
бојадисуваме предмети-

да ја покриеме.

Само нашата не се ослободува,

ниту прикрива...

И како толку бргу

успеваме од малите слатки дечења

да направиме чудовишта?

И божем малку сме злосторници

па ни требаат уште.

Нешто размислувам,

многу порано од мене

се родиле луѓето кои ги засакав.

Дали времето тогаш било посончево

или недостиг на светло

го сочинувало денот?

Се отпоздравуваме со добро,

без да го мислиме.

Прочитај ми ги мислите

за мене, 

за мојот свет.

И те молам,

читај ми за напишаното

гледајќи ме в очи.